باسمه‌تعالی

به گزارش روابط عمومی دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران، مراسم تجلیل از دکتر منصور رضا علی کارمند آزاده دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران، با حضور جناب آقای دکتر اللهیاری، مدیرکل محترم امور شاهد و ایثارگر دانشگاه تهران و برخی از همکاران محترم ایشان، جناب آقای دکتر مقیمی، ریاست محترم دانشکده و اعضاء محترم هیات رئیسه دانشکده جغرافیا در روز دوشنبه تاریخ29/05/97 برگزار شد.

در ابتدای این جلسه جناب آقای دکتر ابراهیم مقیمی، ضمن خیرمقدم به حاضرین در جلسه، بیان کردند، برگزاری چنین مراسمی می‌تواند تشکر و قدردانی کوچکی از عزیزانی باشد که برای دفاع از خاک این کشور تلاش کردند. در ادامه ایشان فرمودند، باوجود خاطرات و رشادت‌های زیاد در دوران دفاع مقدس، اما متأسفانه بسیاری از رویدادهای دفاع ثبت‌نشده است. ایشان اظهار داشتند، باید دفاع مقدس در فرهنگ جامعه دیده شود و مطمئناً اعتقاد و باورهایی پشت این قضایا بوده است که باید آن‌ها را بایستی شناسایی کرد. ریاست محترم دانشکده جغرافیا در ادامه بیان داشتند که، امیدواریم دانشگاه و مسئولین تمهیدات مناسب و شایسته‌ای را به‌پاس قدردانی از این عزیزان در نظر بگیرند.

در ادامه‌ی این جلسه جناب آقای دکتر رحمت اله اللهیاری، مدیرکل محترم امور شاهد و ایثارگر دانشگاه تهران فرمودند، تشکر و تجلیل از زحمات افرادی که از آب‌وخاک و ناموس کشور دفاع نمودند، نمی‌تواند ذره ای از فداکاری آن‌ها جبران کند. و برگزاری چنین مراسمی وظیفه‌ی ما مسئولین می‌باشد. ایشان در ادامه به بیان برخی از خاطرات دوران دفاع مقدس پرداختند و اظهار داشتند جوان‌های زمان قدیم با تمام وجود و بر اساس صداقت، پاکی، محبت و گذشت برای دفاع از این کشور حمایت و تلاش می‌کردند اما دفاع مقدس ملی نشده است و باید آثار جنگ را خوب انتشار و مستندسازی کرد و روحیه‌ی ایثار و فداکاری در بین مردم نهادینه شود. ایشان در ارتباط با حمایت و قدردانی از این عزیزان فرمودند، شیوه‌نامه‌های جدیدی برای حمایت و قدردانی از رزمندگان، جانبازان، ایثارگران در حال تدوین است. 

در این جلسه جناب آقای دکتر منصور رضاعلی که هم‌اکنون مدیر داخلی مجله پژوهش های انسانی دانشکده جغرافیا می‌باشد و در دوران دفاع مقدس در حدود 3 سال در اسارت نیروهای دشمن بوده است به ذکر خاطراتی از دفاع مقدس پرداختند که متن آن در زیر بیان‌شده است.

خاطراتی کوتاه از پادگان بعقوبه (کمپ 18)

در عملیات تک دشمن در منطقه سومار 31/4/67، از برادران ارتشی، سپاه و پشتیبانی و جهاد همگی پس از مقاومت های جان افزاء متاسفانه همگی به اسارت نیروهای بعثی در آمدم. بعد از اسارت ما را به پشت منطقه جنگی انتقال دادند و همه را به خط کرده و از ما آمار گرفته و فیلمبرداری کردند.  بعد از پایان فیلمبرداری به بصره منتقل شدیم که با بدترین و سخت ترین شکنجه ها آنجا مواجه شدیم، تشنگی و گشنگی هم به جای خودش. خیلی از یاران ما به شهادت رسیدند، امکاناتشان بسیار افتضاح بود.

در بصره نیروهای عراقی به صورت زنجیره ای ایستاده و با باتوم و کابل ما را  کتک زده و تا رسیدن به آسایشگاه به اینصورت همه را مشایعت می کردند؛  و در آنجا رزمندگان ارتشی، بسیجی و سپاهی را به اردوگاه بعقوبه منتقل شدیم.

 در آسایشگاه­های اردوگاه بعقوبه، جا بسیار کم بود.  به حدی که جای خواب هم به درستی نداشتیم.؛ این پایگاه قبلا پادگان نظامی بود و امکانات نظامی گسترده ای در آنجا مهیا بود؛ به طوری که چهار ردیف سیم خاردار به صورت عمودی در اطرافش کشیده بودند. پشت سیم خاردارها هم مین گذاری شده بود و پشت سر آنها نیز پادگان آموزشی نیروهای عراقی به چشم میخورد. یعنی عملا راهی برای فرار وجود نداشت.

یک روز در اردوگاه هجده بعقوبه که بودیم، یک قطعه شعر که توسط بچه ‏‏ها دربارۀ ‏‏دنیای اسارت سروده شده بود، ‏‏به دست عراقی ها افتاد. آنها پس از ترجمه، همۀ ما را در آسایشگاه ها محبوس و تا چهل و هشت ساعت از آب و غذا و دستشویی محروممان کردند. بعد از این «کیسه در ماست کردن»، فرماندهِ اردوگاه ـ که یک سرگرد بود ـ آمد و شروع کرد به اراجیف بافتن. از جملۀ صحبت هایش این بود که «شما انسان های خطرناکی هستید. و خیلی هم سمج، چرا که امامتان (نام امام را با اهانت برد) و جام زهر را نوشید و جنگ را به سختی تمام کرد که تمامی آزاده ها پس از هیاهو کردن گفت ما درس خوبی از شما یاد گرفتیم و به نسل اندر نسلمان سفارش می‏‏کنیم که هیچ وقت با ایرانی ها نجنگند!»

 

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکوتر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد
پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد
من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم
که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد
عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید
نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد
اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند
به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد.

در پایان این جلسه به‌پاس زحمات دکتر منصور رضاعلی، از طرف دانشکده جغرافیا و اداره کل امور شاهد و ایثارگر دانشگاه تهران تقدیر به عمل آمد.